Dit artikel is gebaseerd op een gesprek met de 46-jarige Sam Dogen uit San Francisco. Het verhaal is in de ik-vorm opgetekend door een redacteur van Business Insider.

Als kind wist ik al dat ik niet arm wilde zijn. Ik heb in vijf verschillende landen gewoond voordat ik me vestigde in de Amerikaanse staat Virginia. Daar zag ik een hele duidelijke tweedeling tussen arm en rijk. Ik wilde erachter komen hoe mensen veel geld verdienden, zodat ik ook zo kon leven als de rijken.

Ik ging economie studeren aan het College of William and Mary in Virginia, omdat dat de goedkoopste optie was. Na mijn afstuderen vond ik in 1999 een baan als financieel analist bij zakenbank Goldman Sachs op Wall Street.

Mijn eerste dag op kantoor duurde 14 uur. De hele eerste maand was erg vermoeiend en stressvol en ik realiseerde me al snel dat ik het niet veertig jaar vol zou gaan houden op Wall Street.

Ik verdiende 40.000 dollar per jaar. Als ik 20 jaar lang de helft van mijn inkomen opzij zou zetten en zou beleggen, dan zou ik op z'n minst 20 jaar aan levensonderhoud bij elkaar verdienen. Ik zou tot mijn 42e kunnen werken en daarna tot mijn 62e gaan leven van mijn spaargeld, aandelen en mogelijke inkomsten uit vastgoed. Ik zou gebakken zitten voor de rest van mijn leven.

Het was makkelijk om geld te sparen, omdat ik zo hard werkte

Ik begon al een maand nadat ik gestart was bij Goldman Sachs met sparen. Elke maand belegde ik bijna de helft van mijn salaris in de brede, Amerikaanse S&P 500-index. Vijf procent zette ik op een spaarrekening.

Op advies van de HR-afdeling maakte ik maximaal gebruik van de pensioenregeling. Hoe minder belasting ik zou hoeven betalen, hoe beter dat was voor mijn spaargeld.

Ik kon heel veel sparen, omdat ik erg zuinig leefde. Tijdens mijn eerste twee jaar bij Goldman Sachs woonde ik voor 700 dollar per maand in een appartement in Manhattan.

Een van de voordelen van doorwerken tot na 19 uur 's avonds was dat ik gratis kon avondeten in het bedrijfsrestaurant. De restjes nam ik mee naar huis voor de volgende dag. Ik hield mezelf qua uitgaven ook aan een vooraf vastgesteld budget.

Het was een plan geboren uit ellende: ik werkte meer dan 60 uur per week.

Met een promotie en verhuizing naar San Francisco steeg mijn inkomen fors

In juni 2001 werd ik ingelijfd door zakenbank Credit Suisse en verhuisde ik naar San Francisco. Mijn vaste salaris ging omhoog naar 85.000 dollar per jaar.

Nu ik meer verdiende kon ik ook 60 procent van mijn maandsalaris opzij zetten. Ik zette dat voor een vooraf vastgestelde lange periode vast op spaarrekeningen met een hoge rente.

In 2003 kocht ik op 26-jarige leeftijd een appartement met twee slaapkamers in San Francisco met het geld dat ik had verdiend en gespaard tussen 1999 en 2003.

De bedoeling was om mijn geld te spreiden en behalve aandelen en spaarrekeningen ook in te zetten op vastgoed. Ik gebruikte 80 procent van mijn spaargeld en direct opeisbare beleggingen om al gelijk een aanbetaling te doen van 25 procent op het appartement.

Ik woonde daar met mijn toenmalige vriendin, die meebetaalde aan een aantal zaken.

Op mij 27e kreeg ik promotie en werd ik onderdirecteur bij Credit Suisse. Mijn inkomen steeg tot boven de 100.000 dollar en ook de bonussen gingen omhoog. In 2003, 2004 en 2005 zette ik 70 procent van mijn inkomen opzij en kocht ik een huis van ruim 1,5 miljoen dollar in San Francisco.

Ik verhuurde mijn appartement tot ik het uiteindelijk in 2017 verkocht. Ik had al mijn spaargeld en beleggingen gebruikt om het huis te kopen. Dat was een enorm risico.

De bankencrisis was een flinke klap voor mijn vermogen, maar zorgde wel voor een carrière als blogger

Ik ging verder met sparen tot de crash van de huizen- en aandelenmarkten in 2009. Ik werd niet ontslagen tijdens de crisis, maar verloor in zes maanden tijd wel tussen de 35 procent en 40 procent van mijn vermogen door de sterk gedaalde aandelen- en vastgoedprijzen.

Ik begin in 2009 met mijn blog Financial Samurai om er weer bovenop te komen. Hoe meer ik schreef, hoe beter ik me voelde. Dat kwam omdat ik verbinding voelde met andere mensen, die last hebben van dezelfde angsten op de weg naar financiële onafhankelijkheid.

In oktober 2011, toen ik 34 was, verdiende ik een vast salaris van 250.000 dollar per jaar. Er waren tijdens de wereldwijde financiële crisis verschillende ontslagrondes geweest bij Credit Suisse. Volgens mijn HR-manager waren er nog meer ontslagrondes op komst.

En dat was mijn kans op een heel vroeg pensioen. Ik sprak met mijn baas en vroeg hem of ik ontslagen kon worden met een ontslagvergoeding en een extra vergoeding voor het opleiden van mijn juniormedewerker.

In april 2012 werd ik ontslagen en kreeg ik het pakket mee dat ik uitonderhandeld had. Ik vond het heel spannend, maar had ook het gevoel alsof ik de loterij had gewonnen. Met de ontslagvergoeding kon ik een aantal jaar voorzien in mijn levensonderhoud.

Op m'n 34e met pensioen

Ik ging op mijn 34e met pensioen toen mijn vermogen na 12 jaar lang sparen en beleggen zo'n 2,5 miljoen dollar bedroeg. Mijn passieve inkomen uit huur, aandelendividenden en spaarrente bedroeg toen 80.000 dollar per jaar. Ik bleef de helft van mijn inkomen opzijzetten en leefde van 40.000 dollar per jaar.

In het laatste jaar dat ik bij Credit Suisse werkte spaarde ik zelfs zo'n 80 procent van mijn inkomen, dus ik was al gewend om zuinig te leven. En ik kreeg er een enorme vrijheid voor terug. Nadat ik met pensioen was gegaan, merkte ik dat ik minder geld nodig had om gelukkig te zijn dan ik had gedacht.

In 2015 ging ook mijn vrouw met pensioen. Zij is drie jaar jonger dan ik en we hadden een planning gemaakt, zodat ze op haar 35e met pensioen kon gaan.

Toen ze eenmaal was gestopt met werken moesten we zelf een dure zorgverzekering van zo'n 1.680 dollar per maand gaan betalen, want we kwamen niet in aanmerking voor toeslagen.

Onze uitgaven gingen fors omhoog toen we kinderen kregen

Toen onze zoon in 2017 geboren werd, gingen we meer van ons passieve inkomen uitgeven. En dat nam verder toe toen onze dochter in 2019 geboren werd.

We betalen nu 2.500 dollar aan zorgpremie per maand. Ook de crèche en kleuterschool kosten per kind zo'n 3.200 dollar per maand. We geven nu bijna ons gehele passieve inkomen uit.

Daarmee is mijn vervroegde pensioen mislukt. Ondanks dat ik het 12 jaar lang heb volgehouden zonder te werken, realiseer ik me nu dat ik meer moet sparen en verdienen om meer passief inkomen te kunnen genereren. Ik had er geen rekening mee gehouden dat we twee kinderen zouden krijgen, na heel lang vergeefs proberen een eerste kind te krijgen.

Toen we met pensioen gingen hadden mijn vrouw en ik ons er op voorbereid van minder dan 100.000 dollar per jaar te gaan leven. Maar onze uitgaven bedragen inmiddels meer dan 250.000 dollar per jaar.

We hebben gekozen voor twee kinderen en hebben ook besloten in het dure San Francisco te blijven wonen. En dat kost allebei veel geld.

Ik wil parttime als techconsultant gaan werken

Ik heb beloofd als vader altijd thuis te zijn tot mijn kinderen hele dagen naar school zouden gaan. Mijn tweede kind gaat in september naar de lagere school, dus ben ik aan het overwegen weer parttime te gaan werken.

Ik zou graag parttime-consultant worden voor een tech-startup in San Francisco, die zich bezighoudt met nieuwe technologieën en AI.

Terugkijkend was op mijn 34e met pensioen gaan te vroeg. Als ik het over zou kunnen doen, dan zou ik hebben geprobeerd het tot mijn 40e vol te houden. Maar ik weet niet zeker of mijn gezondheid dat had toegelaten of dat we dan kinderen hadden kunnen krijgen. Want ik had heel veel stress op mijn werk.

De uitdaging is nu om betekenisvol parttime-werk te vinden. Ik heb het eerder dit jaar geprobeerd als consultant voor een fintech-startup, maar dat vrat te veel tijd en zat mijn plichten als vader in de weg. Ik weet nu in elk geval beter waar ik naar moet gaan zoeken deze herfst, als mijn dochter naar school gaat.

LEES OOK: Dit boek wordt vaak aangeraden door aanhangers van de FIRE-beweging die snel financieel onafhankelijk willen worden: we bespreken de plus- en minpunten